O castro de Vilar

Desde o punto en que nos atopamos, temos unha inmellorable vista do castro de Vilar, un poboado concibido no século I d. C. dentro da reorganización do territorio para o aproveitamento dos recursos auríferos da zona.

Este espectacular xacemento ocupa a cota máis alta dun amplo esporón de lousa, arredor do cal debuxa un marcado meandro o río Lor. Grazas ás súas fortísimas pendentes, o xacemento é case inexpugnable en todo o seu perímetro, excepto polo sur. Nesta orientación encóntrase a unión do esporón co monte, e o acceso ao castro é doado. Para garantir a defensa deste extremo meridional, construíuse un potente sistema defensivo consistente na consecución de catro fosos, seguidos dos seus respectivos contrafosos/murallas e, reforzando a defensa dos mesmos con polo menos tres torres. Este sistema defensivo podería estar precedido, como ocorre noutros castros da comarca, dunha ampla superficie tapizada de pedras fincadas, e dicir, lanchas de lousa colocadas de canto e practicamente pegadas entre si, o que faría un efecto de coitelas que dificultarían moitísimo o paso. Polo extremo norte, se ben as caídas do esporón son bastante pronunciadas, tamén se pode apreciar un foso coa súa respectiva muralla.

A topografía irregular do xacemento, con entrantes e saíntes da rocha natural cara ás caídas do esporón, limitaría moito a superficie habitable do castro. Para corrixir isto foron construíndo varios niveis de muralla que, a modo de bancais, soportan os materiais de recheo que nivelan e amplían o espazo habitable. Esta muralla con utilidade construtiva tería tamén, obviamente, un fin defensivo.

El Castro de Vilar

Desde el punto en el que nos encontramos, tenemos una inmejorable vista del Castro de Vilar. Un poblado concebido en el siglo I d. C., dentro de la reorganización del territorio para el aprovechamiento de los recursos auríferos de la zona.

Este espectacular yacimiento ocupa la cota más alta de un amplio espolón de pizarra, alrededor del cual dibuja un marcado meandro el río Lor. Gracias a sus fortísimas pendientes, el yacimiento es casi inexpugnable en todo su perímetro, excepto por el Sur. En esta orientación se encuentra la unión del espolón con el monte, y el acceso al castro es fácil. Para garantizar la defensa de este extremo meridional, se construyó un potente sistema defensivo consistente en la consecución de cuatro fosos, seguidos de sus respectivos contrafosos/murallas y, reforzando la defensa de los mismos con cuando menos tres torres. Este sistema defensivo podría estar precedido, como ocurre en otros castros de la comarca, de una amplia superficie tapizada de piedras hincadas, es decir, lajas de pizarra colocadas de canto y prácticamente pegadas entre sí, lo que haría un efecto de cuchillas que dificultarían muchísimo el paso. Por el extremo Norte, si bien las caídas del espolón son bastante pronunciadas, también se puede apreciar un foso con su respectiva muralla.

La topografía irregular del yacimiento, con entrantes y salientes de la roca natural hacia las caídas del espolón, limitaría mucho la superficie habitable del castro. Para corregir esto fueron construyendo varios niveles de muralla que, a modo de bancales, soportan los materiales de relleno que nivelan y amplían el espacio habitable. Esta muralla con utilidad constructiva tendría también, obviamente, un fin defensivo.

Vilar Hillfort

From where we stand, we have a superb view of Vilar Hillfort. A village founded in the 1st century A.C., as part of the territorial reorganisation undertaken to utilise the auriferous resources of the region.

This spectacular site stands at the highest spot of a wide slate spur, surrounded by a well-defined meander of the Lor river. Because of its extremely steep slopes, the site is virtually impenetrable around its entire perimeter, except for the south. On that side, the spur blends in with the hill, and access to the fortification becomes easy. With the aim of strengthening the defence at the southern end, a robust defensive system was built up consisting of four ditches, followed by their respective counterscarps/ramparts, and reinforcing their defence with at least three towers. This defensive system could have been preceded, as with other fortifications in the region, by a wide area of chevaux-de-frise, i.e., slates laid edgewise in the ground and virtually stuck to one another, which would act as if they were knifes, making it extremely difficult to pass through. At the northern end, although the spur slopes are steep enough, there is also a ditch with its respective rampart.

The site irregular topography, with natural rock projecting and receding back into the spur slopes, would significantly limit the inhabitable area of the hillfort. To correct that, several levels of ramparts were erected that, as terraces, support the infill material used to level up and expand the inhabitable area. This rampart, erected for constructive purposes, would of course serve defensive purposes as well.